" รัฐประหาร 19 กันยายน 2549 ถึง 6 ตุลาคม 2519 "

" รัฐประหาร 19 กันยายน 2549 ถึง 6 ตุลาคม 2519 "

Tue, 2011-09-20 00:27

 แมวเจ๋อตุง

1..........

ภาพนี้อยู่ในความทรงจำผมเสมอมา

ภาพที่คนไทยฆ่ากันเองด้วยความเกลียดชัง

......................................................

บ่ายวัน 7 ตุลาคม 2519

เสียงเรียกของพ่อผมเรียกผมให้เอาหนังสือพิมพ์ในเช้าวันนั้นหลายๆฉบับ

มาเผาทิ้งที่หลังบ้านตามคำสั่งของคณะปฎิวัติในขณะนั้น

ที่ให้ทำลายสิ่งพิมพ์ทุกชนิดทิ้งที่มีข้อความหรือรูปอันใด

ที่เกียวกับสถาบันและขบวนการนักศึกษาในช่วงที่ผ่านมา

มิเช่นนั้นจะถูกข้อหาการกระทำอันเป็นภัยต่อความมั่นคง

หรือพูดง่ายว่าเป็นพวกแดง พวกคอมมิวนิสต์

เราเผาจนหมดเพื่อแน่ใจว่าครอบครัวของเราจะปลอดภัยพอ

.....................................................

ช่วงนั้นมีเพื่อนของพ่อหลายคนแวะเวียนมาพูดคุย

ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องของลูกๆของเขาที่เป็นนักศึกษาต้องหนีเข้าป่า

ผมรับรู้สึกถึงแรงกดดันของทหารที่กระทำต่อประชาชนอย่างลึกๆ

แม้จะยังอายุน้อยแต่ก็โตพอจะทราบความบางอย่าง

ว่าพ่อแม่และลุงป้าอีกหลายคนเป็นทุกข์อย่างมาก

ทุกคนพยายามสืบหาความเป็นตายร้ายดีของพวกเขา

ผมได้แต่สงสัยอยู่ในใจและมีความรู้สึกที่สะเทือนใจกับเหตุการณ์นั้นอย่างไม่เคยลืม

และไม่เคยคิดที่จะให้อภัยต่อผู้อยู่เบื้องหลังกระทำการครั้งนั้น

................................................................

4-5 ปีต่อมา

ที่ท่ารถในจังหวัดจันทบุรี

" อย่าไปยุ่งกับการเมืองนะลูก "

" อย่าไปประท้วงกับเขานะลูก"

" ตั้งใจเรียนหนังสือ "

แม่กับพ่อพูดด้วยเสียงกังวลและเป็นห่วงในวันที่

ผมต้องออกจากบ้านมาไกลเพื่อเรียนหนังสือต่อในกรุงเทพเป็นครั้งแรก

ที่วิทยาลัยช่างศิลป์ ที่ข้างมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

2..................

จริงๆ ชีวิตที่วิทยาลัยช่างศิลป์ หรือโรงเรียนเตรียมศิลปากร ในสมัยก่อน

ก็ไม่ได้สอนอะไรกับเรามากนักเกี่ยวกับเรื่องการเมืองว่าเกี่ยวข้องกับศิลปะอย่างไร?

ส่วนใหญ่ก็สอนให้เรา Study ธรรมชาติและก็เรียนรู้พื้นฐานทางศิลปะอย่างเข้มข้น

.........................................................................................

เย็นวันหนึ่งในที่ 6 ตุลาคม 2523

ผมกำลังจะไปดูงานที่หอศิลป์ที่มหาวิทยาลัยศิลปากร

ผมเดินผ่านต้นโพธิ์ใหญ่ที่กำลังจะทะลุออกไปท่าพระจันทน์และท่าช้าง

ผมเห็นรุ่นพี่ธรรมศาสตร์กลุ่มเล็กๆ กำลังอ่านบทกวีและรำลึกผู้ที่จากไปในเหตุการณ์ครั้งนั้น
ไอ้ภาพเก่าๆ ที่มันหลบซ่อนอยู่ในห้วจากการทหารสั่งทำลาย ก็กลับมาเยือนอีกครั้ง

" พี่ครับผมอยากรู้ความจริง ว่าใครทำให้ประชาชนฆ่ากัน"

................................................................................................

เย็นวันเลยไม่ได้ไปดูงานศิลปะเลยเพราะได้หนังสือหลายเล่มจากพี่ๆ กลับไปอ่านที่บ้านแทน

ปลายปีนั้นเริ่มจะมีข่าวดีว่าจะมีการนิรโทษกรรมให้แก่ผู้หลบหนีเข้าป่า

ผมก็ดีใจนะ เพราะว่าเราจะเจอพี่ๆ กันเสียที หลังจากกันไปเป็นปี

.............................................................................................

จากนโยบาย 66/23 ของเปรม ติณสูลานนท์

หลายคนได้กลับบ้านและเรียนหนังสือต่อ

จนพัฒนามาเป็นตัวละครในสังคมอีกหลายตัว

ที่มีส่วนที่ทำให้สังคมไทยไปเป็น 6 ตุลารอบสอง

....................................................................................

หล้งจากนั้นบ้านเมืองก็ยังมีการปฎิวัติและรัฐประหารก็ยังมีอยู่อีกหลายครั้ง

แต่ส่วนความขัดแย้งมักเกิดขึ้นกับทหารกัดกันหรือแย่งอำนาจเอง

และมักจะจบลงที่การกล่าวหาว่าใครจงรักภักดีและใครไม่จงรักภักดีกว่าใครเสมอ

แต่มันไม่ได้กระทบสู่ชีวิตประชาชนโดยส่วนใหญ่ของประเทศ

เพราะเรามีแต่รัฐบาลที่มันง่อยและอยู่ภายใต้การกำกับของทหาร

การแย่งชิงอำนาจจึงมักเป็นเรื่องของคนกลุ่มบนเสียส่วนใหญ่

เป็นเรื่องของทหารล้วนๆ

............................................................................

หลายปีมานี้ผมเกือบจะหมดความสงสัยแล้ว จนกระทั่ง ...........................

3...................

" ผมพอแล้ว "

คำกล่าวของเปรม ติณสูลานนท์ ในวันที่ลงจากอำนาจ

หลังจากอยุู่บนบัลล้งค์อำนาจมา 8 ปี ที่ต้องต่อสู้รบราฆ่าฟันกับน้องๆ ในกองทัพเสมอ

....................................................................................

ในที่สุดเราก็ได้นายกรัฐมนตรีคนใหม่ที่ชื่อ พลเอก ชาติชาย ชุณหะวัณ

ขณะนั้นผมกำลังจะจบการศึกษาที่คณะจิตรกรรม ม.ศิลปากร

ผมรู้สึกเหมือนกับนักศึกษาทั่วๆ ไปที่ไม่ค่อยไว้ใจในนักการเมืองมากนัก

....................................................................................

แต่พลเอก ชาติชาย ชุณหะวัณ ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า

นายกคนนี้มีวิสัยทัศน์ และดูเหมือนประชาชนในต่างจังหวัด

ก็รักใคร่ท่านมากมายคล้ายๆ กับทักษิณในสมัยนี้

กล่าวง่ายๆ เป็นคนที่มีไอเดียและทำงานรวดเร็วแต่ก็มีข้อเสียหลายอย่างเหมือนกัน

แต่โดยรวมก็ได้นำการเปลี่ยนแปลงมาสู่การเมืองไทยในะดับหนึ่งทีเดียว

....................................................................................

หลังจากบริหารประเทศไปสักสองปีกว่าก็มีการร้ฐประหารเกิดขึ้นอีก

ด้วยข้อหาเดิมๆ โกงกินคอร์รัปชั่นและไม่จงรักภ้กดี

และยังมีการทะเลาะระหว่าง จปร.ด้วยกันแย่งกันเป็นใหญ่

....................................................................................

ผมสงสัยว่าอำนาจประเทศนี้

มันเป็นของพวกมึงไม่ใช่ของกูที่เป็นประชาชน

....................................................................................

ผมจึงออกไปเดินถนนเรียกร้องประชาธิปไตยในเดือนพฤษภาคม 2535

....................................................................................

เสียงกระสุนลอยช้ามหัว ภาพคนตาย 

ภาพทหารของสุรยุทธ์ จุลานนท์กระทืบคน

ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดและเจ็บใจเสมอเป็นการต่อสู้ที่ว่างเปล่ามากๆ

ในที่สุด เราก็ได้รัฐบาลจับเสือมือเปล่า ที่กล่าวหาจำลองศรีเมืองพาคนไปตาย

คือพรรคประชาธิปัตย์มาเป็นรัฐบาล

....................................................................................

ผมขอสารภาพด้วยความที่ยังไม่โตมากในขณะนั้น รู้สึกผิดหวัง

เราไม่เข้าใจและตกเป็นเครื่องของคนที่ต้องการอำนาจฉวยโอกาสในทางการเมือง

....................................................................................

ทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่เดินบนถนนเรียกร้องประชาธิปไตยให้ใครอีก.

4.......................

" พี่แมวเป็นเสื้อแดงหรือ ? "

" พี่แมวรักทักษิณเหรอ ? "

หลายปีที่ผ่านมาหลังพฤษภาทมิฬ

คลื่นลมในประเทศนี้ก็ดูสงบเงียบดี

ไม่ว่าเราจะได้รัฐบาลเต่าดีแบบชวนเชื่องช้าแต่โกงแบบเทพเทือก

หรือรัฐบาลแบบบรรหารหรือแบบชวลิตเราก็อยู่กันมาได้ 

ทั้งที่นักการเมืองเหล่านี้เล่นการเมืองตั้งแต่ครั้งที่ผมยังเป็นเด็ก

ไม่เคยทำให้ประเทศชาติไปถึงไหนเสียที โคตรโกงทั้งนั้น

แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะไปขับไล่พวกเขาลงจากเก้าอี้แต่อย่างใด

เพราะถือคติว่า คนส่วนใหญ่เลือกกันมามันย่อมสะท้อนความคิดคนเลือก

ผมจึงทำงานหาเลี้ยงชีพไปโดยไม่ได้คิดมากเรื่องการเมืองแต่อย่างไร

....................................................................................

หลังที่ประชาชนในประเทศนี้ได้ตัดสินให้พรรคไทยรักไทยได้จัดตั้งรัฐบาล

เราก็ได้นายกรัฐมนตรีคนใหม่ที่ชื่อ ทักษิณ ชินวัตร

ผมก็เหมือนคนอื่นๆ ที่ขาดแรงจูงใจเกี่ยวกับการเมือง

เลือกตั้งไปก็เท่านั้น ก็ได้นักการเมืองแบบเดิม ผมจึงไม่เลือกใคร

....................................................................................

แต่หลังจากที่ทักษิณบริหารไปสักสองปี

ผมพูดกับเพื่อนว่า ทักษิณมันได้สร้างมาตราฐานใหม่ในการบริหารประเทศ

คือทำตามนโยบายที่สัญญากับประชาชน ที่สำคัญดันทำสำเร็จ

แต่เรายังไม่วางใจในเรื่องผลประโยชน์ทางการเมือได้มากนัก

ผมคิดแบบฝันหวานว่า การตรวจสอบที่เข้มข้นของภาคประชาชนนี่แหละ

ที่จะทำให้เราได้นายกที่มาตราฐานในการทำงานแบบทักษิณ

แต่มีความโปร่งใสในการบริหารบ้านเมืองกว่าในอนาคต

....................................................................................

เวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเลือกตั้งครั้งต่อมา

เมื่อเขาบริหารประเทศได้ครบสี่ปีเป็นคนแรก

คะแนนที่ผมมี จึงเป็นของเขาเป็นครั้งแรก

....................................................................................

เสียงของประชาชนค่อนประเทศที่มอบให้เขานั่นแหละ

ที่นำภัยร้ายแรงมาสู่ชีวิตของเขา

ความเก่งกับความรักที่ประชาชนมีให้เขา

เริ่มไม่เข้าตาใครบางคนในประเทศที่ละครอิจฉาริษยาล้นเมือง

การก่อตัวของกลุ่มอำนาจและพรรคการเมืองจัญไรแบบประชาธิปัตย์

ที่เคยเกาะกุมผลประโยชน์อย่างเงียบๆ

บรรยากาศมันช่างเหมือนกับ 6 ตุลาคม 2519 จริงๆ

มีการปลุกระดมทั้งเรื่องโกงกินและความไม่จงรักภักกดี

ทั้งก่อนหน้าไม่กี่วันคนไทยยังใส่เสื้อเหลืองเต็มพระบรมรูปทรงม้ากันอยู่เลย

....................................................................................

ผมชักสงสัยว่าอำนาจในประเทศนี้

ที่บอกว่าเป็นประชาชนหลังพฤษภาทมิฬน่าจะโดนแหกตา

เพราะกลุ่มอำนาจที่เผยโฉมมามันคือกลุ่มอำนาจโบราณเดิมๆ

แต่ในใจก็คิดยุคนี้ใครแม่งจะปฎิวัติวะ

....................................................................................

และแล้ววันที่ 19 กันยายน 2549 ก็เดินมาถึง................

5........................

" ปฎิวัติเสียทีก็ดีประเทศแม่งจะได้สงบ"

" ตลกดีวะ ลุงแม่งเอาแท๊กซี่ไปชนรถถัง "

" ไอ้พวกเหี้ยทาสเงินทักษิณ "

คืนวันที่ 19 กันยายน 2549

ไม่มีใครมีจิตใจทำงานหรอก

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่โทรทัศน์อันดำมืด

และรอคอยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

..................................................

ระหว่างที่ผมขับรถกลับบ้าน

ละครที่ผู้มีอำนาจสบคบกับสื่อและปัญญาชนอีกหลายคนเพื่อไล่ทักษิณตบตาผมไม่ได้หรอก

ผมสงสัยประเทศห่านี้เกิดอะไรขึ้น?  แล้วกูจะต้องทำอย่างไร?

อยู่เฉยๆ ก้มหน้าก้มตาทำมาหากินและยอมรับมันไป

หรือจะออกไปประท้วงเพื่อบอกมันว่ากูเกลียดการรัฐประหารเหลือเกิน

..................................................

วันรุ่งขึ้นอีกวันขณะที่ผมกำลังขับรถกลับบ้านผ่านสยามสแควร์

ผมเห็นกลุ่มคนเล็กๆ ยืนแจกใบปลิวและพูดโทรโข่งโจมตีการปฎิวัติรัฐประหารอยู่ 

เขาคือ ใจ อึ้งภากรณ์ กับนักศึกษาของเขาจำนวนหนึ่ง

.....................................................................

วินาทีนั้นผมก็ตัดสินใจได้แล้ว 

คือหันหน้าต่อสู้กับเผด็จการกับความจอมปลอมในประเทศอีกครั้ง

ไม่ใช่เพื่อทักษิณ หรือเพื่อผม แต่เพื่ออนาคตของลูกๆ เรา

เราไม่ควรยอมให้พวกเขาย่ำยีประเทศอย่างนี้อีกต่อไป 

..................................................................................

วันเสาร์แรกหลังจากการปฎิวัติผมได้ไปที่สนามหลวง

โดยหวังว่าจะเจอใครสักคนที่ไม่เห็นด้วยการรัฐประหารคล้ายๆ กับเรา

เมื่อมองไกลผมเห็นความว่างเปล่าของสนามหลวง 

แต่เมื่อเดินไปใกล้ๆ จึงเห็นมีคนจับกลุ่มกันเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย

ด้านเหนือของสนามหลวงมีกลุ่มคนวันเสาร์ไม่เอาเผด็จการ 

ของสุชาติ นาคบางไทรและมีดา ตอร์ปิโด กำลังยืนปราศรัยอย่างเอางานเอาการ 

และก็ได้เจอกับ คุณ บก.ลายจุด เป็นครั้งแรกซึ่งก็มีกลุ่มของตัวเอง

ที่ต่อมากลายเป็นกลุ่มวันอาทิตย์สีแดง

และกลายเป็นสีสัญลักษณ์ของการต่อสู้กับเผด็จการต่อมา

ด้านทิศตะวันออกมี คุณวรัญชัย โชควัฒนะ 

และยังได้เจอนักร้องเพื่อชีวิตที่เป็นแรงบันดาลใจ

และซื่อสัตย์ต่อวิญญานต้วเองเสมอๆ ในการต่อต้านเผด็จการอย่าง

พี่ จิ้น กรรมาชน ที่ทั้งแต่งเพลงและร้องเพลงให้กำลังใจกับผู้ชุมนุม

และที่สำคัญผมได้เจอน้องรักคนหนึงโดยไม่คาดฝัน

เขาได้เคียงบ่าเคียงไหล่ในการต่อสู้เผด็จการทุกอาทิตย์ 

แต่ปัจจุบันนี้เขากลับไม่มีโอกาสอยู่บนแผ่นดินแม่ที่เขารัก

..................................................

จากกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยในวันนั้น

จนถึงวันนี้ที่จะครบรอบ 5 ปีแห่งการรัฐประหาร 

ขบวนของประชาชนที่คุณตราหน้าว่าเขาโง่ 

และเป็นทาสทักษิณ นั้นเติบโตไม่หยุด

เพราะคุณผลักคนอย่างผมและใครอีกหลายคน

ที่ไม่เห็นด้วยกับการรัฐประหาร

ให้ไปอยู่ในฝั่งที่คุณเรียกว่าพวกไม่รักชาติ

....................................................................

ปลายเดือนกันยายนปีนั้นมีข่าว มีคุณลุง เอารถแท๊กซี่ไปชนรถถัง

และเจ้าของแท๊กซี่คนนั้นได้ผูกคอตายพร้อม

ข้อความไม่เห็นด้วยกับการรัฐประหาร

ที่ใต้สะพานหน้า สนพ.ไทยรัฐในเดือนถัดมา

..................................................

หลายคนอาจมองว่ามันตลกและเป็นการกระทำที่ดูโง่ สุดโต่ง

แต่ผมอยากบอกคุณลุงนวมทอง ไพรวัลย์ 

ว่าผมเข้าใจในความรู้สึกนั้น

และรู้ว่าคุณลุงต่อสู้เพื่ออะไร?

ขอคาราวะจากใจของคนที่มีความรู้มาก

แต่กล้าหาญน้อยกว่า.

..................................................

 

6......................

" พวกรักทักษิณกับพวกไม่รักทักษิณ "

" พวกรักในหลวงกับพวกที่ไม่รักในหลวง "

" พวกรักชาติกับพวกไม่รักชาติ "

" พวกกูคนไทยกับพวกมึงไม่ใช่คนไทย "

ก่อนหน้าการปฏิวัติ 19 กันยยายน 2549

ผู้คนส่วนใหญ่ในประทศนี้ก็พร้อมใจกันใส่เสื้อเหลือง

และยิ้มแย้มที่จะได้ออกไปเฉลิมพระเกียรติให้แก่ในหลวงกันอย่างพร้อมหน้า

โดยไม่มีการแบ่งแยกสีมาก่อน 

........................................................................................

แต่หลังจากนั้นก็เริ่มมีการก่อตัวของฝ่ายตรงข้ามกับทักษิณ

โดยมุ่งโจมตีในประะเด็นว่าไม่จงรักภักดีและ

ใช้สีเหลืองมาเป็นสัญลักษณ์ในการต่อสู้

นับว่าเป็นกลยุทธที่ฉลาดในการผลักดันให้ทักษิณไปเป็นศัตรูกับสถาบัน

นี่ข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงสำหรับทุกคนในประเทศนี้

.......................................................................................

ทำให้ผมย้อนความคิดกลับในยุคของการปราบปราม

นักศึกษาในสมัย 6 ตุลาคม 2519

เหตุหนึ่งในนั้นคือการหมิ่นสถาบัน

มีการปลุก ระดมอย่างบ้าคลั่งให้ออกมาทำร้ายฝ้ายตรงข้าม

จากหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเพื่อสร้างความชอบธรรม

ให้กับการสังหารหมู่ในครั้งนั้น

.......................................................................................

คำถามคือ

คุณจะให้ประชาชนที่รักทักษิณและรักในหลวงทำอย่างไร?

ในเมื่อคุณบีบบังคับให้เขาต้องเลือกข้างเสียแล้ว

ใครกันแน่ที่ทำลายสถาบัน?

.......................................................................................

ดาวสยามเมื่อ 2519 กับ ASTV เมื่อ2549

ทำหน้าที่ไม่ต่างกันแม้จะต่างยุคสมัยกัน

ยังคงทำหน้าที่แบ่งฝักฝ่ายอย่างแข็งขัน

แต่เป็นที่น่าเสียใจคือ ASTV ในยุคนี้เต็มไปด้วย

อดีตนักศึกษาที่เคยผ่านเหตุการณ์เลวร้ายในปี 2519 มาแล้วทั้งสิ้น

.......................................................................................

ความจอมปลอมและความฉ้อฉลของปัญญาชนพวกนี้เอง

ที่เป็นสะพานทอดให้ทหารเดินเข้ามารัฐประหารฆ่าประชาธิปไตยอย่าง่ายดาย

.......................................................................................

ผมนึกถึงวันที่ผมต้องเผาหนังสือต่างๆ

ที่เป็นภัยของความั่นคงตามคำสั่งทหารกับพ่อเมื่อหลายสิบปีก่อน

ผมเดินไปหยิบหนังสือของหลายคนที่ผมคิดว่า

ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นแรงบันดาลใจและฮีโร่ในวัยเด็กของผม

ในการต่อสู้กับเผด็จการมาเผาทิ้งอย่างไม่ใยดี

ผมว่าผมหมดศรัทธากับมันแล้วและครั้งนี้ไม่มีใครบังคับผม

.......................................................................................

เวลาอาจเปลี่ยนเราหลายเรื่องก็จริง

แต่จริงหรือที่คนเราสามรถทรยศต่อจิตวิญญานของตัวเอง

และวิญญานของผู้ที่ตายจากไปมากมายในเหตุการณ์ 6 ตุลาและพฤษภาทมิฬได้หรือ

.......................................................................................

ไม่ว่าจะกี่ปีความคิดที่จะไม่ชอบการปฏิวัติ

และรัฐประหารไม่เปลี่ยนจากใจผมเลยแม้แต่น้อย

.......................................................................................

ในที่สุดผู้คนหลายคนก็ผลักให้ผมมาอยู่ใน

ฝั่งที่รักทักษิณและเกลียดพ่อและไม่รักชาติ

จากการคิดเห็นต่างของผม

.......................................................................................

ผมสงสัยว่า

โลกนี้มันมีทั้งเรื่องรักและไม่รักเสมอ

และขัดแย้งกันเสมอ

ทำไมต้องให้ผมเลือกข้าง

ให้ผมอยู่กับความขัดแย้งด้วยเหตุด้วยผล

แบบอารยะชนไม่ได้หรือ.

.......................................................................................

5 ปีมานี้ไม่วันไหนที่ผมไม่เสียใจที่อยู่ในประเทศนี้.

7...........................

หลังประกาศว่ามีการปฎิวัติ 19 กันยายน 2549

การสื่อสารประเทศนี้ก็ดับไปพร้อมกับชีพจรของประเทศ

.................................................................................

ผมอยากจะคุยกับใครสักคนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ด้วยความคิดโง่ที่ว่า ยุคนี้ไม่มีใครปิดกั้นการสื่อสารได้อีกต่อไป

ซึ่งมันก็ดูเหมือนจะจริง เพราะเวบที่เกี่ยวกับไลฟ์สไตล์

ประเภท กิน แดก เที่ยว ก็ยังรับใช้ชีวิตผู้คนตามปกติ

.................................................................................

แต่เว็บบอร์ดที่แสดงความคิดเห็นทางการเมืองนี่สิ หายวับไปกับการปฎิวัติ

เว็บบอร์ดทางการเมืองเกือบทุกเวบต่างปิดตัวเอง

ที่น่าเสียใจที่สุดคือ พันทิพห้องราชดำเนิน

ผมคิดมาตลอดว่า ที่นี่น่าจะเป็นที่ๆ ชุมนุมของคนหัวใจประชาธิปไตยในประเทศนี้

และเป็นพลังเล็กๆ ที่จะต่อต้านการรัฐประหาร

และเจ้าของน่าจะเป็นคนที่มีหัวใจประชาธิปไตยและมีความกล้าหาญ

แต่เอาเข้าจริง เจ้าของนี่ขี้ขลาดกว่าใครเพื่อนเลย

เขาเลือกที่จะปิดและเซ็นเซอร์ตัวเอง

.................................................................................

ในขณะที่กำลังสับสนและต้องการข่าวสารอย่างมาก

แต่ดูเหมือนจะมีโชคนิดหน่อยก่อนที่เขาจะเซ็นเซอร์ตัวเอง

มี Post เล็กๆ บอกว่าให้ไปแสดงความคิดเห็นที่เว็บประชาไทกัน

นับจากนั้นผมก็ไม่เคยไปเหยียบพันทิพอีกเลย

.................................................................................

แนวรบของคนที่รักประชาธิปไตยเกิดขึ้นที่จุดนี้

ทำให้ผมได้รู้ว่ายังมีนักวิชาการที่กล้าหาญและซื่อสัตย์ต่อตัวเองอีกหลายคน

เช่นอ.สมศักด์ เจียมฯ อ.วรเจตน์ อ.พิชิต และ อีกหลายท่าน

อีกทั้งทำให้ผมได้รู้จักกับเพื่อนพี่น้องอีกหลายคนที่เกลียดการรัฐประหารก็จากที่นี่

.................................................................................

นับตั้งแต่ทักษิณขึ้นครองอำนาจ

มันทำให้ผมเห็นเนื้อแทัที่มันจอมปลอมภายใต้หน้ากากของ

วีรบุรุษวีรสตรีเดือนตุลาหลายคนที่ ขี้ขลาดและสอพลอ

จนการปฎิวัติเกิดขึ้น วีรบุรุษเหล่าก็ตายไปจากใจผมตลอดกาล

.................................................................................

ห้าปีมานี้ มีหลายคนที่เป็นฮีโร่และกล้าหาญ

ที่ยืนหยัดอยู่บนความยุติธรรมหลายคน

แต่คนหนึ่งที่ผมอยากยกย่องเธอจากใจของผมก็คือ

คือผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ยืนหยัดที่จะเปิดพื้นที่ทางความคิดนี้

ให้พวกเราได้มีที่การแสดงออกความคิดเห็น 

ในยามที่บ้านเมืองถูกกฏหมายเผด็จการควบคุมอยู่

การกระทำอันกล้าหาญของเธอทำให้เธอถูกจับ

จากความผิดเกี่ยวกับ พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์

...............................................................................

เธอคือคุณจีรนุช เปรมชัยพร แห่งประชาไท

...............................................................................

ผมไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนแต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอต่อสู้เพื่อพวกเราไม่น้อย

สิ่งที่เธอทำได้ขับเคลื่อนการเมืองภาคประชาชนให้เติบโตอย่างไม่เคยมีมาก่อน

นี่นับว่าเป็นคุณูปการณ์ต่อประชาธิปไตยในอนาคต

ผมคิดว่าเธอคือฮีโร่อีกคนหนึ่งในใจผมเสมอ

...............................................................................

ขอบคุณนะครับที่ช่วยเปิดแสงสว่างทางความคิด

ในวันที่มืดที่สุดของระบอบประชาธิปไตย.

     

8...................

" บก.ลายจุด"

" คนอะไรวะชื่อประหลาดดี "

" แล้วทำห่าอะไรมั่ง "

ผมได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งแรกในเวบบอร์ดพันทิพห้องราชดำเนิน

ก่อนปฎิวัติสักเล็กน้อย รู้เพียงแต่ว่าเขาเป็น NGO ทำงานเกี่ยวกับเด็ก

แต่ก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้สนใจความคิดบนคอมเม้นต์ของเขามากนัก

เพราะเข้าพันทิพมั่งไม่ได้เข้ามั่ง เลยไม่ได้ตามความคิด

..............................................................................

จนวันเสาร์แรกหลังจากการปฎิวัตื19 กันยายน 2549 

ผมได้เจอเขาเป็นครั้งแรกเขายืนบนเวทีเตี้ยๆ และกำลังปราศัยต่อต้านเผด็จการอยู่

ซึ่งต่อมากลายเป็นกลุ่มวันอาทิตย์สีแดง

และสีแดงก็กลายเป็นสีสัญญาสักษณ์ในการต่อสู้

เขาเป็นคนแปลกจากนักปราศัยคนอื่นกล่าวคือ

เขาหน้าตาแบบดูดีมีอันจะกิน เป็นคนจีน

แต่สุภาพฉลาดมีอารมณ์ขันและวิธีพูดก็มีความเป็นวิชาการ

ต่างจากผู้ปราศัยท่านอื่นที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

และต้องส่งเสียงปลุกเร้าผู้ฟังตลอด

.............................................................................

ในใจก็คิดสู้อย่างนี้กับทหารแล้วมันจะรอดเหลือวะอีกกี่ชาติถึงจะสำเร็จ

และก็ออกจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดของบก.ลายจุดเท่าไรนัก

คือมันใช้เวลานานกว่าจะเป็นรูปเป็นร่าง

............................................................................

ความคิดที่ว่าของแกก็คือเขาอยากจะปลูกความคิดและสร้างโรงเรียน

ที่สอนประชาธิปไตยให้กับคนรากหญ้า เพื่อเป็นพล้งในการต่อต้านเผด็จการ

ความคิดนี้ดูท่าทางต้องใช้เวลายาวนานในการจะได้ประชาธิปไตยคืน

..............................................................................

แต่ผมว่าด้วยความหลักแหลมของบก.ลายจุดนี่แหละ

4-5 ปีที่ผ่านมาในช่วงที่อำมาตย์หลงระเริงในอำนาจ

การก่อต้วของโรงเรียนประชาธิปไตยในความคิดของบก.ลายจุด

หรือที่รู้จักในนามโรงเรียนประชาธิปไตยแกนนอน

ทำให้พลังในการต่อสู้ของประชาชนเติบโตอย่างรวดเร็ว 

นี่ก็เป็นคุณูปการณ์และเป็นรากฐานต่อประชาธิปไตยในอนาคตไม่น้อยเลย

..............................................................................

ตั้งแต่วันที่มีคนไม่ถีง 500 คน

ที่ยืนฟังการปราศรัยที่ท้องสนามหลวงจนถึงวันนี้

ผมเชื่อโรงเรียนประชาธิปไตยที่บกลายจุดทำ

น่าจะเป็นโรงเรียนที่ดีกว่ามหาวิทยาลัยจุฬาหรือธรรมศาสตร์

ที่เราเคยคาดหวังว่าจะเป็นธงนำในการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยและผู้คนที่ยากไร้กว่า

เพราะมันได้ปลูกความรู้บนคนจริงๆ และได้ออกดอกผลมาเป็น

คนที่รักประชาธิปไตยเกลียดเผด็จการรัฐประหารอย่างมากมาย

ทั้งเขาเหล่านั้นก็คือคนโง่ในสายตาของคนเมือง

..............................................................................

อยากจะบอกว่าดีใจที่ผมมีส่วนช่วยงานแม้จะเล็กน้อยก็ตามและร่วมต่อสู้มาด้วยกัน

ขอบคุณนะอาจารย์สมบัติ บุญงามอนงค์ หรือ บก.ลายจุด ของน้องๆ

9.........................(สุดท้าย.)

" พี่ๆ อนาคตประเทศไทยจะเป็นอย่างไร "
" พี่ๆ แล้วทหารจะปฏิวัติอีกมั้ย? "
" พี่ๆ แล้วจะแบกประเทศกันอยู่มั้ย? "

ตอนเด็กๆ ผมโตมากับเพลง Blowin' in the wind.แต่งและร้องโดย Bob Dylan
ในยุคสมัยที่มีการปราบปรามนักศึกษาเมื่อ 6 ตุลาคม 2519
และสงครามเวียดนามเหนือ-ใต้ที่รบกันกำลังวิกฤต
โดยมีสหรัฐอเมริกาเป็นคู่สงคราม

........................................................................................

The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

........................................................................................

ผมอยากจะบอกว่าคำตอบมันอยู่ในสายลมเพื่อนเอ๋ย
ไม่มีใครรู้ว่ามีคำตอบในอนาคตจะเป็นอย่างไร
จะเป็นแบบเวียดนามเหนือ-ใต้ หรือเปล่าไม่มีใครรู้

........................................................................................

วันนี้เป็นวันที่ 19 กันยายน 2554
ครบรอบ 5 ปีรัฐประหาร
ฟ้าที่เราเฝ้ามองว่าวันหนึ่งมันจะสดใส
ก็ยังคงมีเงาทมึนของการแก่งแย่งอำนาจมาบดบังอยู่

........................................................................................

5 ปีมานี้ ตั้งแต่การรัฐประหารเกิดขึ้น
ผมคิดว่าประเทศของเราแตกไปเรียบร้อยแล้ว
ประเทศนี้ถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายจากความเกลียดชัง
และคำดูหมิ่นเหยียดหยามต่างๆ นาๆ
ด้วยน้ำมือของคนไทยเอง
การไม่ยอมรับความคิดที่ต่าง
การไม่ยอมรับในเสียงส่วนใหญ่
การคิดว่าตัวเองฉลาดและรู้เท่าทันกว่า
สิ่งเหล่านี้ทำให้ประเทศไทยถูกแบ่งออก
เป็นประเทศที่รักทักษิณและประเทศที่ไม่รักทักษิณ
เป็นประเทศที่พวกรักชาติอยู่กันและประเทศที่ไม่พวกรักชาติอยู่

........................................................................................

เราเอาทุกอย่างเข้าแลกจริงๆ
เราสูญเสียชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปมากมายไม่ว่าจะสีอะไรก็ตาม
........................................................................................

ผมสูญเสียเพื่อนพี่น้องและคนที่รู้จักไปมากมายหลายคน
บ้่างก็เสียชีวิตจากเหตุการณ์รุนแรง
บ้างก็จากแผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอน
บ้างก็จากกันเพราะทัศนคติทางการเมืองไม่ตรงกัน
ทั้งจากเหลืองหรือพวกหลากสี
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ยังรักและเป็นห่วงเสมอๆ

........................................................................................

แต่ในขณะเดียวกัน
ผมก็ได้พบเพื่อนพี่น้องใหม่อีกหลายคน
บ้างเป็น ดารา กวี นักเขียน เป็นศิลปิน
บ้างเป็นสื่อมวลชน เป็นครู เป็นอาจารย์
บ้างเป็น NGO เป็นผู้กำกับ นักทำหนัง
บ้างเป็นนักต่อสู้เพื่อสิทธิเสรีภาพแห่งการเป็นมนุษย์
บ้างเป็นนักศึกษาหัวก้าวหน้า บ้างเป็นหมอ...ฯลฯ
รวมไปถึงชาวบ้านและผู้นำความคิดอีกหลายท่าน
ที่มีห้วใจที่รักในประชาธิปไตยเหมือนกัน

........................................................................................

สุดท้ายอยากบอกพ่อกับแม่ว่า
สิ่งที่แม่กับพ่อปลูกฝังผมมาหลายปี
ว่าต้องเป็นคนมีใจเป็นธรรม
และช่วยเหลือคนยากไร้กว่า
ผมขอบคุณนะครับ
เพราะมันทำให้ผมเป็นมนุษย์ที่มีเกียรติ

........................................................................................

สุดท้ายสุดๆขอบคุณทุกคนที่อ่านมันและหวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อย

 

ปล. อาชีพดั้งเดิมผมเป็นคนที่เขียนรูปและคิดงานครีเอทีฟ
ไม่ค่อยชำนาญในการเขียนหนังสือยาวๆ นัก แต่ดัดจริตอยากเขียน
การเขียนครั้งนี้เขียนจากใจอยากจะบันทึกให้คนรุ่นใหม่ได้รู้
และอุทิศให้กับผู้ที่เสียชีวิตต่อการเรียกร้องประชาธิปไตยทุกคนในทุกยุคสมัย 
บทความทั้ง 9 ตอน.ใช้เวลาเขียน 2 วัน คือวันที่ 18-19 กันยายน 2554 
ดังนั้นคำต่างๆจะผิดและตกหล่นจำนวนมาก ขออภัยและขอบคุณมา ณ ที่นี้
........................................................................................

ที่มา:Prakit Kobkijwattana

http://www.prachatai.com/journal/2011/09/36991